Good morning – felieton Zuzi Karpińskiej

Obudziłam się rano, w głowie mi szumi. Nie mogę znaleźć okularów. Wieczora nie pamiętam.

Brzmi jak kiepski poranek po szalonej imprezie? Co to ja wczoraj robiłam? Acha, usypiałam dzieci. Wystarczająco traumatyczne, żeby wyprzeć to z pamięci. No tak, ale gdzie są moje okulary? – potrzeba chwili wymaga na mnie cytat z poczciwego Pana Hilarego. Szukam w tych wszystkich miejscach, gdzie zazwyczaj je znajduję. Pod kanapą, na kanapie (serio!), pod łóżkami dzieci, za pralką. Gdzie to ja wczoraj straciłam przytomność? Najpierw zasnęłam z dziećmi w ich pokoju, potem jeszcze raz u siebie, a po nocnej pobudce młodszej na mleczne pół litra, znowu u siebie. W kuchni okularów nie ma. Szukam wszędzie i nigdzie ich nie widzę. W ogóle, kurcze, nic nie widzę! Jak ja mam szukać?!

Po jakimś czasie coraz bardziej nerwowych poszukiwań znalazły się zamotane w kołdrę córki, o dziwo, jakimś cudem w jednym kawałku.

Zakładam je triumfalnie i… widzę mazy…

Półprzezroczysty zapis ciężkiego wieczora, jakiś odcisk kawałka mojego czoła i przetykane tysiącem małych odcisków palców smugi nie do zidentyfikowania .

Wyczyściłam szkła. Teraz to już będzie wizja, fonia, 3D w HD i jeszcze Dolby Surround. Zakładam i od razu mam ochotę zdjąć i nie widzieć. Już chyba wolę to impresjonistyczne rozmazanie, które pozostawia tak wiele przestrzeni dla wyobraźni. Nagle z całą ostrością widzę krajobraz jak po Wielkim Wybuchu.  Nic dziwnego, że po ostatnim minęły miliardy lat, zanim wszystko zaczęło mieć ręce i nogi.

Dzieci już wstały i gorliwie kontynuują swoją misję zniszczenia.

Brnę przez morze klocków, układanek, kartonów, zabawek, kuchennych akcesoriów, narzędzi, ubrań i wszystkiego innego, czego nie powinno być na podłodze.

Mija mnie córka z nożyczkami w ręku i wielką dziurą w spodniach. Fakt, że to były stare spodnie bardzo pomaga mi utrzymać fason, spodnie natomiast już trochę go straciły.

– A dlaczego Ty sobie pocięłaś nożyczkami spodnie?? – pytam naiwnie.

– Kot się najeżył na psa, a ja się nie mogłam tak najeżyć jak taki pampikamplant i dlatego sobie pocięłam – pada rzeczowa odpowiedź.

– Achaaa – jak zwykle udaję, że wszystko rozumiem. O losie… za wczesna pora na taką dawkę surrealizmu.

Poświęcam chwilę na bezcelowe tłumaczenie, że ubranek nie tniemy, że nożyczki to są do kartek i ruszam w dalszą mozolną drogę w stronę kuchni.

Dopada mnie starszy i zaczyna agitować, żeby włączyć mu bajkę.

– Synu, najpierw to trzeba tu trochę posprzątać…

W tym momencie ojciec dzieci rzuca do mnie czymś znienacka. Oczywiście będąc nadal pogrążona w porannym stuporze, nie łapię o co chodzi, jak też nie łapię tego co do mnie leci.

– A co by było, jakby to było jajko? – pyta żartowniś.

– To byś sprzątał.

– A co by było jakby to był granat? – drąży.

– To by się pestki rozsypały. – wtrąca bez wahania mój syn pacyfista.

Za chwilę wraca do biadolenia o bajkę.

– Synuś, powiedziałam, że puszczę bajkę jak tylko posprzątasz zabawki, a Ty jak widzę, nie jesteś zainteresowany sprzątaniem.

– Jestem zainteresowany! Ale te zabawki szepczą!

– Co szepczą??

– Żeby ich nie sprzątać.

Szach mat i szósty zmysł, dobrze, że umarlaków nie widzi.

Robię sobie w końcu moją obowiązkową poranną, wielką, czarną herbatę. Zaczynam czuć, że dam radę, że szczęśliwie dotrwam do wieczora. Łyk gorącego napoju. Dam radę – powtarzam sobie. – dam radę, jeszcze tylko kilkanaście godzin…

Felieton napisała Zuzia Karpińska – bo bycie mamą jest  czasem tak straszne, że aż śmieszne.

www.uomatko.pl i jej profil na Facebooku Uomatko .